زندگی جز نفسی نیست غنیمت شمرش

 ز غفلت با تبه کاری به سر بردم جوانی را
کنون از زندگی سیرم نخواهم زندگانی را

 زان لحظه که دیده بر رخت واکردم
دل دادم و شعر عشق انشاء کردم

 ز تو دورم چه غمگین و چه من زارم
فقط نام تو را من روی لب دارم
چه غم گر دیگران گویند من خوارم
كه عشق تو شد روز و شب كارم 

 زندگي بي عشق اگر باشد، لبي بي خنده است
بر لب بي خنده بايد جاي خنديدن گريست 

 زشت بيني را رها کن ، روي زيبا را ببين
در چمن از خار بگذر ، لطف گلها راببين 

 ز گلهايش فقط نيلوفرش ماند
نگين آبي انگشترش ماند
به خاک افتاد و با آن شد برابر
ازآن پيکر فقط خاکسترش ماند

 زندگی گرکسی بی عشق خواهدمن نخواهم
راستی بی عشق زندان است برمن زندگانی

 زدو دیده خون فشانم ز غمت شب جدایی

چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

 ز کوی میکده دوشش به دوش می بردند

امام شهر که سجاده می کشید به دوش

 ز یاران کینه هرگز در دل  یاران  نمی ماند 

ز روی آب جای  قطره ی باران  نمی ماند  

 زين همرهان سست عناصر دلم گرفت

شير خدا و رستم دستانم آرزوست

 ز جان شيرين‌تري اي چشمه‌ي نوش

سزد گر گيرمت چون جان در آغوش

 زنـدگـی قـصـه تـلـخـیست که از آغازش

 زندگی  يعنی  نشستن  در پناه يك  درخت  

مـرگ يعنـي  آبـرو ريـزي  بـراي  مـيز و تـخت

 ز رفـتـن تـو مـن از عـمـر بـي نصيب شدم

سفر تو کردي و من در وطن غريب شدم